frontpage

Krijst de Meeuw mijn stem ? Slaat de Golf mijn hart ? Kan de Wind een wervel zijn van oude woorden ? Word ik Strand voor strand de zee ? Breken in de Branding al mijn oude jaren ?

In de brede arm van de rivier ligt een zilverschat sprankelend te schitteren in de zon.Fortificaties met kazematten verschuilen zich eenzaam en verlaten in het rustieke polderlandschap. Boten liggen smachtend in de modder te wachten op het vlietende water. Visserij-ambachten op snoek en paling zijn nog slechts vastgelegd op kiekjes en verdwenen en opgeborgen in … Lees meer

onder wolken vogels varenonder golven vliegen vissenmaar daartussen rust de visser golven worden hoge wolkenwolken worden hoge golvenmaar intussen rust de visser Lucebert

Weids blinkt het land, ver is het waterzilt-brakke water in oeverloos land.Mals zuigt de grond aan de hoeven der schapenen de zandplaat wordt schorre met zeekraal beplant. Een eenzame reiger krult statig zijn wervelsen tuurt in de verte langs de grazige randvan de zompige einder der IJskelderplaten,waar een schip soms verwijlt tussen hemel en zand…En … Lees meer

Parmi les rudes coteaux ray?s de sarments,Les villes blanches o? v?curent mes parents,Les prairies humides parsem?es de boiresEt l’air d’un immense ciel, coule la Loire. Les gens racontaient autrefois les r?cits terrifiantsDe ses remous diaboliques qui avalent des enfants. Assis parfois sur le bord de son litJe contemple un fleuve qui me regarde aussi,Qui murmure … Lees meer

Ik trek mij terug en wacht .Dit is de tijd die niet verloren gaat :iedere minuut zet zich in toekomst om .Ik ben een oceaan van wachten , waterdun omhuld door ’t ogenblik .Zuigende eb van het gemoed ,dat de minuten trekt en dat de vloeddiep in zijn duisternis bereidt . Er is geen tijd, … Lees meer

Alle kennis of studie is,vergeleken met de diepte van het ervarenals een druppel water die in zee valt Tokusan Senga, 782-865, Zenmeester

Als vogels opvliegenOmdat schorren onderlopenen de slikken overvol zijnAls het ruisende waterschuimend dichterbij komtdan zouden mensenstaan voelenhoe KLEIN ze zijn.

Drie vogeldriehoeken stekende enorme oceaan over die in de winteruitgetrekt ligt als een groen beest.Alles rust, de stilte,het grijze voortschrijden, het zware lichtvan de ruimte, de wentelende aarde.Hoog boven dit alles trok een vluchtvoorbijen nog een vluchtdonkere vogels, winterse lichamen,trillende driehoekenop vleugelsdie bijna onbeweeglijkhet koude grijs, de desolate dagenmet zich meevoerenlangs de kusten van Chili. … Lees meer

En wat als ik me overgaf aan de stilte? Een maritieme rust. Zeezucht. Geblinddoekt en gehuld in een witte vlag. Gewoon niets meer zien, niets meer zeggen. Gewoon zwijgen. Het is toch allemaal al eens op TV geweest … Kan je dat wel, zwijgen in een stad? Mag dat wel? Kan je je dat veroorloven, … Lees meer

In geelgekleurde grassenen grijze kweldersstaan rode paaltjeslangs sterke groene dijkenen akkers gevuld met maishun pluimen stevig waaiendin de wind gifgroene weiden vol koeienhun ogen groot en vochtigschapen in wittewarme vachtenen rodepaaltjes de palen geven afstand aanin mijlen of in metersde rode kleurstraalt warmte uiteen schril contrast rode paaltjesde meeuw vliegtnaar paal elf en lijkt verloren … Lees meer

Everything on the earth bristled, the bramblepricked and the green threadnibbled away, the petal fell, fallinguntil the only flower was the falling itself.Water is another matter,has no direction but its own bright grace,runs through all imaginable colors,takes limpid lessonsfrom stone,and in those functionings plays out the unrealized ambitions of the foam.

wanneer ikvroeg noglangs je boorden wandelen me je licht kabbelend tegenkomtervaar ik heden en verledende tijd die door je bochten kromt een tijd die wasen ik nooit kende en moest de spraak je eigen zijnje zou vertellen van zovelenen van mijn dorpdat hier begon Hedwige Massart

In dit zilte land gezonken, winterslaap : herinnering. Boven grond plots uitgekomen, kleur gekregen: van verlangen en verandering.

nog frismaar stralen strelenop het strandhet stramien van mijn structuur en bij een glas op het terrasbeijk ik joude horizonvol vuur vrouwen en vlindersvrijen alin ongeremde hartstochtstoom afblazend maar maagdenmogen melancholischmijmeren van strelen het is nog vroeghet is maarthet moet nog avond worden aart

Op het droogvallende wad kuiert de steltloper omgeven door klapwiekende meeuwen.Kokkels en mossels zorgen voor kolderieke waterspuiten, fonteinen zetten een rapsodie in. Scholeksters scheren laag over het water, parallel met eksters over de dijk.Zwaluwen met glanzend fluwelen vederpakken patrouilleren kwikzilverachtig over okergekleurde velden, waarin turkooisgetooide korenbloemen en vuurrode klaprozen bont afsteken. Het wassende water verandert … Lees meer

en in de volle maanzie ik de zee ik dansweer op het strandeen eeuwenoudeheksendansik dankik smeekik dans alleen op blote voetende armen wijdin gave , grote cirkels de steen stijf inmijn handgeklemdmaansteenmijn steente bangom te verliezen

Zacht schuimend wastde zee met elke golfslagmijn voetstappen

De grote wateraar was geelen de klaterende straalwas een bronskleurige regenop de koepels van de kerken,op de daken van de auto’s,op de fabrieken, de begraafplaatsen,op de menigte en haar tuinen. Wie was hij, waar was hij? Het was iets stevigs dat viel,een dikke vloeistofals van een paard,en verschrikte voetgangerszonder parapluspeurden de hemel af,en de avenues … Lees meer

voetjes zakken weggolven reiken tot knietjesplof, natte pampers