De afstand schattend blijf ik staan. Herhaal
De naam van het verdronken land dat tussen
overkant en hier legende werd en isoleer het
water er omheen om goed te zien wat ooit verdween.
Een zandbank geeft zich langzaam bloot waar
doden nietsvermoedend door de eeuwen heen vergroot zich oprichten als gras.
De uren die je loopt om
wat je denkt te zien, maken verleden groot.
Ik treur wat om de dood die nooit verdwijnt
terwijl de zon de dijk beschijnt waar rode
klavers weer uitbundig bloeien. Er groeien
regels in mijn hoofd die zich bemoeien met
de stilte om ons heen. Jij vindt een plekje uit
de wind en deelt de koffie, breekt het brood.
Johanna Kruit
Uit: Voorheen te Orisande, Rap, Amsterdam